Her yerde birinci

Sabah saatleriydi. 18.45’de Genel Müdür‘ün beni ve Metin Beyi görmek istediği bilgisi geldi.  (Mesai 18.00’de bitiyordu)

Patronuma gittim. “Bilmiyorum” dedi.

Metin beye sordum. “Ben o toplantıya gitmeyeceğim. Az önce imzalı kağıdı verdim” dedi. Yönetim Kurulu Üyesi kağıdı almış ama toplantıyı tekrar hatırlatmış. Onun “okuduğunu anlamadığı” konusunda şakalaştık.

Sordum, kimse niye çağırıldığımı bilmiyor.

Belirtilen zamanda Genel Müdürlük katına çıktım. Mefruşattan sorumlu yönetim kurulu üyesi beni odasına çağırdı. Konuşmaya başladı.

“Benim çok yetenekli olduğum, bir sürü yenilik getirdiğim…  Üst düzey yönetimlerin huyuna gitmediğim…”

Anladım sözün nereye geleceğini. Kerelerce kovulmuşum… İçimden bir ses “Anlamamazlıktan gel. Adamın nasıl çaba sarf edeceğini gözle” diyordu. Ama dayanamazdım ki…

“Uzatmayalım isterseniz. Benimle çalışılmak istenmediğini mi anlamalıyım” diye sordum.

Nasıl söyleyeceğini bilemediği bir konuda, karşıdaki anlayınca rahatlayan insan davranışını vücut dilinde okudum. İçimdeki sesi dinlemediğime pişman oldum.

“Evet” dedi. Yine “yetenek… yaratıcılık… başka yerde başarılı olacağıma emin olunması…”

Masalları biraz da sıkılarak dinledim. Sonra şöyle devam etti.

“Banka giriş kartını bırak. Operasyon merkezi giriş kartını bırak. Cep telefonunu bırak. Arabayı da yarın sabah erkenden getir lütfen”.

O bankada iş akdi feshedilenler için değişik uygulamalar vardı. Eğer dolandırıcılık veya bankayı zarara sokmak gibi nedenlerle kovulmamışlarsa, 1 – 2 ay daha maaşlarını alırlar, makam arabaları ve cep telefonlarını kullanırlar, son gün de gelip tazminatlarını alır giderlerdi.

Bu tavır ilk defa bana uygulanıyordu. Nasıl yakmışsam birilerinin canını…(Her yerde “ilklerin adamı” olmakla öğünürsen… Bunda da “ilk defa”yı gösterdiler işte diye yorumladım sonradan)

😛

Etiketler: Genel Müdür, Genel Müdür Yardımcısı, istifa, kovulma, profesyonellik, yenilik, yenilikçilik, Yönetim Kurulu

Kategori: İş hayatı