Kovulma ertesi

Banka karta dayalı ödeme sistemlerini ayrı bir tüzel kişilik durumuna getirmek istedi. Kart Hizmetleri A.Ş. kurdu. Pazarlama sorumluluğunu da bana verdiler.

Bu şirkette Türkiye’nin ilk taksitli kartını tasarladım. Tüm projeyi kurguladım, hazırladım, yönettim.

Projeler başarılı olmaya başlayınca bazı sorunlar yaşadık. Banka’nın perakende pazarlama yönetimi, başarıyı Kart Hizmetleri A.Ş.’ye bırakmak istemiyordu.

Taksitli kartı hayata geçirdik. Mevcut müşterilerimize bildirdik. Kısa bir süre içinde yüz binlerce başvuru aldık.

Sonra da “rakiplerimizin müşterilerini kazanmak için” yaygın mecraya çıkma kararı verdik.

Bunlar olurken, çoğunlukla kadınların taraf olduğu iç savaş (ecnebiler buna “kedi döğüşü” derler) sürüyordu. (O dönemdeki bir anıyı anlatmıştım.)

Anlattığım davranışlarım ve  projeye odaklanmam nedeniyle iç savaşta rol almayı düşünmedim. Bir birine rakip tarafların en buluştuğu nokta benim ukala tavırlarımın sona erdirilmesi oldu.

Bir Pazartesi sabah saatlerinde, mesai bitiminden sonra Büyük Patron’un katında toplantı olduğu bildirildi. Sordum, benden başkası bilmiyor. Gittim. Anladınız zaten… Kırmızı kart… (Bu toplantıyı ayrıca yazacağım)

Toplantı mesai saatindan sonra olunca, eve ulaşmam gecikti. Akşamın ileri bir vaktinde eve geldim. Eşime durumu anlattım. Yalnız kalmak istedim.

Bir süre hiçbir şey yapmadan, sadece hazmetmeye çalışarak oturdum. Sonra TV’yi açtım. Reklamlar başladı. Ekranda üzerinde adımın yazdığı kart vardı.

Adım, bankanın reklamında geçiyordu. Yazılımı hariç her şeyi ile benim ürünüm olan kartın reklamı yapılıyordu. Ben artık o şirkette değildim.

Ertesi gün, tüm İstanbul… duvar panoları, bill board’lar, otobüs durakları üzerinde UĞUR ÖZMEN yazan reklamlarla kaplıydı. İşim gücüm olmadığı için, sokağa çıktım. Bol bol fotoğraf çektirdim…

🙂

Etiketler: kovulma, kredi kartı, proje yönetimi, rekabet, reklam

Kategori: İş hayatı