Minibüs değişik bir yola sapıyor. Bir yolcu şaşkınlıkla yanındakine “ne zamandan beri… buralardan…” diyecekken diğeri “İleride çevirme var. Ayakta yolcu… Ceza…” diye açıklıyor.

“Tamam o zaman” diyor kabul etmiş, hatta biraz da gönüllü olarak.

😉

Görünen o ki, durumu herkes doğal buluyor. Çok seçenek de yok zaten. Ya minibüse ayakta, hatta tıkış tıkış binecek, ya da saatlerce bekleyecek.

Bu durumda, en iyi çözüm ayakta yolcu alan minibüslere ceza kesmek midir?

Resim buradan alındı.

😀

Halk tabiri ile “eski kulağı kesiklerden” idi. Ne yapıp ediyor, sonunda işini kıvırıyordu. Bölüm Başkanlarına ve daha üst kademeye makam arabası verilmişti. Müdür Yardımcısı olmasına rağmen, hemen her akşam eve şirketin bir arabasıyla gitmeyi beceriyordu.

Onun amiri idim. (Benim de makam arabam yoktu) . Evim, yolunun üstünde olduğundan, bazen beni de eve bırakıyordu.

Performansını veya bir davranışını eleştirirsem o gün bana ceza veriyordu: “Uğur bey, siz bugün eve giderken başınızın çaresine bakın.”
🙂