İş ahlakı ikilemi üzerine bir yazıyı yayınladım. Bu ikilem, çıkar çatışması ile ifade edilir çoğunlukla… İş veya mesleki çıkarların, kişisel çıkarlar ile çatışması…

Bu sorun nasıl çözülür derseniz… Her seferinde çözecek bir anahtar yok elimde… Eskiden duyduğum bir uygulamadan aklımda kalanlar var. Hangi ülkede olduğunu hatırlamıyorum. (Mozambik’te olmadığına kesinlikle eminim.)

Çıkar çatışması konusunda söylenecek çok şey var. Siyasilerimizi dışarıda bırakmayalım, onları da kucaklayıp aramıza katalım.

😛

Ülkenin birinde “çıkar çatışması” kuralı Millet Meclisi’nin önemli vazgeçilmesi imiş. Milletvekilleri, kendi çıkarlarına yasalar çıkartamıyorlarmış.

Örneğin milletvekili maaşlarına zam mı yapılacak. Vekiller (asillerin isteği dışında) maaş zammını onaylayabiliyor (burada engel yok). Ancak kendileri o zamdan yararlanamıyor. Gelecek dönem yeni seçilenler faydalanıyor. Oylamada bulunanlar bir sonraki dönem seçilseler bile, araya bir “dışarı” dönemi girmedikçe, o zamdan yararlanamıyor.

Örneğin, akademisyen milletvekilleri… Dr. unvanı ile Meclis’e gelmiş. Eğer “Millete hizmet aşkı ile burada olmasaydım, çalışıp Doçent olacaktım. Ama burada millete hizmet ettiğim için derslerime bakamıyorum, makaleleri takip edemiyorum… Zaman da akıp gidiyor… Bu nedenle dönem bittiğinde Doçent unvanım oluversin” derse… Bunu yasa teklifi haline getirip arkadaşlarını ikna ederse… O yasa çıkabiliyor. Ama o dönem Meclis’te bulunan vekiller yararlanamıyor.

Özetle,  “Yüce Meclis karar verdi” söylemi olması gereken temel ilkelere uygun duruma getirilmiş.

😛

Ne dersiniz… Mozambik başta olmak üzere, tüm ülkelere uygulanmalı değil mi?

😉