Elaleme çuvaldız batırıyorum da kendime de bir iğne batırayım.

😉

Bir etkinlikte ayrı zamanlarda birlikte çalıştığım 2 eski iş arkadaşımla karşılaştım.

Gaye ile 1998 – 2006 yılları arasında; Zafer ile daha önce 1988 – 1993 yıllarında birlikte çalışmıştık.

Birbirlerine tanıştırırken “Zafer, en dehşet yıllarımda benim ekibimdeydi” dedim.

Gaye “o yıllarda benimle çalışmanın nasıl olduğunu” sordu. Zafer çok kısa bir cümleyle açıkladı.

“Biz Fredy’nin kabusu dizisini, mizah filmi diye seyrettik.”

O zamanlardaki sertliğimin biraz fazla olduğunu bugün söyleyebiliyorum.

Neyse ki, o iş arkadaşlarımın büyük çoğunluğuyla hâlâ arkadaşız ve elden geldiğince sıkça görüşmeye çalışıyoruz. Tüm ast-üst ilişkilerinden arındıktan sonra bir arada olmak hepimize keyif veriyorsa… Daha ne olsun?

.

Saçları sarı (boya mı gerçek mi bilmediğim) kadın, önüne geleni (ve senin cici eşini de) itekleyerek sana kadar geldi.

– Biliyor musun, benim bilmemne yayınlarından çıkan bir hikayemle senin şu kitabındaki bir öykünün adı aynı” dedi.
– Öyle mi? Okumadım. Kitabın adı ne?
– Kitap değil, dergi…
– Hangisi?…
– bilmemne dergisi…
– Okumadım.
– Ama öykülerimizin adı aynı…

Kadının “benden kopya çektin” demek istediğine aldırmadan gülümsedin.

– Edebiyatın birleştirici gücü herhalde…
– Arkadaşlarım senin uslubunun bana benzediğini söylüyor” diye üsteledi kadın.

Ve gitti.

Sen 10 kitap yazmışsın, hanımın tek bir kitabı yok. On ve sıfır. Sen yıllardır yazıyorsun, onun nihayet bir öyküsü bir dergide yayınlanmış. Sen Sait Faik Hikaye Armağanını, Yunus Nadi Öykü Ödülünü, Haldun Taner Öykü Ödülünü almışsın, hanımın adı bilinmiyor. Ama gelip “Arkadaşlarım senin uslubunun bana benzediğini söylüyor” diyor. Sen de sakin bir gülümsemeyle karşılıyorsun.

Bir kez daha önünde saygıyla eğiliyorum.

🙂

Dün akşam söyleyemedim. Kitabını okudukça hem babamla, hem de oğlumla aramızdaki baba-oğul ilişkisini defalarca gözden geçirdim.

Aklına, duygularına ve arkadaşlığına sağlık arkadaşım.

Gülümsemen eksik olmasın.

🙂