Bugün, ODTÜ’nün Kurucu Rektörü Prof. Dr. Kemal KURDAŞ toprağa verildi.

Vefat haberini aldığımız andan beri, ODTÜ’lüler ortak anılarını e-postalarla paylaştılar.

Cenaze töreninde üzerimde çok emeği olan hocalarım (Ahmet Acar, Mete Tanrıkut, Ömer Yağız, Osman Ataç, Emel Ataç) da vardı. Osman ATAÇ hocam şöyle söyledi:

“Üniversite inşa etmek kolaydır.Paran varsa inşaatı yaparsın. Kimisi 10 kuruşa yapar, kimisi çok harcar 100’e bitirir. Ama üniversite ruhunu oluşturmak başka birşey. Onu parayla yapamazsın. Herkes de yapamaz. Kemal Kurdaş, ODTÜ ruhunu aşılamıştır.”

Kemal Kurdaş’ın ruhu şad olsun.

Resim şuradan alınmıştır.

Öğretmenlerimin çok önemli yeri var hayatımda. İlkokulda, lisede ve özellikle üniversitedeki öğretmenlerimin katkıları şekillendirdi hayatımı.

Osman Ata Ataç hocamın adını verdim oğluma. Kızımın ikinci adı Rüya, Emel Ataç ve Osman Ataç hocalarımın kızının adı. Emel ve Osman Ataç hocalarımızın Şule ile evlenmemizde büyük katkıları var. Ayrıca, düşünce tarzımın şekillenmesinde de çok emekleri vardır.

Nikah şahitlerimiz de hocalarımızdı.

Muhan Soysal hocam sayesinde farklılığımın keyfini sürmeyi öğrendim. Rahmetle anarım.

Ahmet Acar, Aylin Ertürk, Emin Çeşmebaşı, Kamil Kozan, Mete Tanrıkut, Ömer Yağız adını her fırsatta andığım, öğrencileri olmaktan gurur duyduğum hocalarım. Kişiliğime ve birikimime olan katkılarından ötürü.

Profesyonel yaşamdaki geçici başarılar bir yana, bugün bir yerlerde öğretmenlik yapıyorsam, hocalarıma ödeyemediğim borçlardan…

🙂

Bende emeği geçen, öğretileri sayesinde başarılar ve keyifler yaşadığım, (adını yukarıda sayamadıklarım dahil) tüm öğretmenlerimi minnetle ve şükranla anıyorum.

🙂

1979 yılıydı galiba… Bir ukalalık ve kendimi beğenmişlik sayesinde Emel Ataç’ın Statistics for Management (Yönetim İstatistiği) dersine öğrenci asistan oldum. (Öyküsünü başka bir yazıda anlatırım 😀 )

Sonra farkettim ki 100 – 150 metre mesafede oturuyormuşuz. Komşu sayılırdık… 

Bu sayede, Emel hocanın eşi Osman Ata Ataç ile tanıştım. İstatistik dersinin öğrenci asistanı olunca, bilgilerimi perçinlemek de istedim. Osman hocanın verdiği Social Statistics (Sosyal İstatistik) dersini aldım.  (Bu dersin final sınavını anlatmıştım. )

😉

Osman A. Ataç, o dönemde hem okulda ders veriyordu, hem de Ankara’nın en büyük holdinginde CEO idi. Komşuluk, öğrencilik ve öğrenci asistanlık sayesinde daha sık görüştük.

Mezun olmaya az kala , bir sınıf arkadaşımız şirket kurdu. Bazı sınıf arkadaşlarımız da birlikte çalışmaya başladı. Osman hoca ona danışman oldu. Arkadaşım bana da iş teklif etti. O sırada yanında çalışan bir diğer arkadaşım itiraz etti. (Bunun öyküsü de çok ders verdi bana… Bir gün yazmalıyım. 😛 )

O gün yaşadığım hayal kırıklığı, en büyük şansım oldu aslında. Osman hocam bana öğüt verdi. İlk defa o gün bana ne kadar değer verdiğini anladım. Bizim usta-çırak ilişkimiz de o gün başladı.

Okul bitti. İstanbul’a geldim. Hemen işe girip çalışmamı istedi babam. Ben akademisyen olmayı tasarlamıştım. Mezun olduğum yazın başında yeniden Ankara’ya dönmek zorunda kaldım. (Bu da ilginç bir öykü… O günlerde acı gibi gelirdi ama sonra “iyi ki olmuş” dedim. Anlatacağım 😀 )

Osman hocam bir pazar araştırması yönetecekti. Beni yanına aldı. Anket hazırlamayı, çapraz kontrol sorusu sormayı, anket değerlendirmeyi, raporlamayı öğrendim. Daha sonra anket doldurttum.

• Üst düzey bir konuydu, sokaklarda pek dolaşmadım. Ama yolunuzu kesip anket yapmak isteyenlerin halinden anlarım.

O yaz 2 anket daha hazırladık. Ben daha iyi öğrendim. Sınıf arkadaşım Şule de anketör olarak görev aldı.

Osman hocamla sürekli birlikte çalıştık. Bu sayede birinci ağızdan “üst düzey yönetim” eğitimi aldım.

Hani, eski Atina Okulu’nda Sokrates Platon’a, Platon da Aristototales’e eğitim vermiş ya… Aynen öyle… Sürekli hocamın yanında bulundum. Usta çırak usulü eğitim aldım.

Bir inanç gibi titizlikle üzerinde durduğum profesyonellik kavramını Osman hocamdan öğrenmişimdir.

(Yukarıdaki resim Rafael’in “Atina Okulu” eserinden bir detay. Sokrates ve Platon’u gösteriyor.)

Yemek yapmayı az bilirdim. Ama mutfak sırlarını da Osman hocamdan öğrendim. CEO iken bile evde yemekleri kendisi yapardı.

Şule ile evlenmemizde Emel ve Osman Ataç çiftinin ciddi katkıları vardır. 😛

Düğünümüzü de onların teras katındaki evinde yaptık. Düğün yemeklerini, Osman hocamın baş aşçı‘lığında  3 yamak (sınıf arkadaşı) hazırladık. (Yok öyle organizasyon şirketine ihale edip de, son saniyede gittiğimiz bir düğün. Kendimiz hazırladık, dostlarla birlikte eğlendik.)

Sonra YÖK çıktı. ODTÜ’ye tırpan savruldu. Osman hocam ABD’ye gitti. Önce Ohio’da başladı. Harward’da “International Marketing” (Uluslararası Pazarlama) dersi verdi. Sonra Birleşmiş Milletler’de görev aldı. “Az gelişmiş ülke KOBİ’lerinin uluslararası rekabete hazırlanması” konusunda birçok ülkede eğitimler verdi. BM’in bu konudaki tüm başarılarının arkasında yer aldı.

Babalar günü vesilesiyle oğlumun isim babası, benim pirim ve ustam Osman Ata Ataç hocama şükranlarımı iletmek istedim.

Kişiliğimin oluşmasındaki olağanüstü katkıları için… Evliliği de unutmayayım…

😀