Bankaların para taşıyan arabaları vardır. Bu arabaların şoförleri şehri avuçlarının içi gibi bilirler. Sadece ana yolları değil, tüm ara yolları, kestirme çıkışları, hatta refüjlerin veya kaldırımların yüksekliğine kadar fikir sahibidirler.

• İstanbul’un şehri hiç bilmeyen ve “Ben karşının taksisiyim” diyen taksi şoförlerinden kat be kat iyidirler.

Bazıları makam şoförü olur. Ciddi zaman tasarrufu sağlarlar. Taksinin yarım saatte gittiği yere 15 – 20 dakikada varırlar.

Ama İstanbul başta olmak üzere, bütün büyük şehirler yaşayan organizmalardır. Yeni yollar açılır, eskileri değişir tek yön olur, kazı veya tamirat yapılır…

Bizim şoför giderek normal düzeyde sürücü olmaya başlar. Kazandırdığı zaman azalır. Özellikle de eski iş arkadaşları ile sık görüşmüyor, onlardan yollar hakkında bilgi almıyorsa.

😉

Günümüzde, her bilgi çabuk eskiyor.  Henüz olgunluk düzeyine erişmemiş ve sürekli değişen ortamlarda tecrübe, eski anılarla değil içinde sürekli yaşanılarak artırılıyor.

Bu noktada sevgili Osman Ata ATAÇ hocamın sözü devreye giriyor:

“15 yıllık tecrübe ile, bir yıllık tecrübenin 15 kere tekrar edilmesini karıştırmamak gerekir.”

😀

Resim şuradan alıntıdır.

Halk tabiri ile “eski kulağı kesiklerden” idi. Ne yapıp ediyor, sonunda işini kıvırıyordu. Bölüm Başkanlarına ve daha üst kademeye makam arabası verilmişti. Müdür Yardımcısı olmasına rağmen, hemen her akşam eve şirketin bir arabasıyla gitmeyi beceriyordu.

Onun amiri idim. (Benim de makam arabam yoktu) . Evim, yolunun üstünde olduğundan, bazen beni de eve bırakıyordu.

Performansını veya bir davranışını eleştirirsem o gün bana ceza veriyordu: “Uğur bey, siz bugün eve giderken başınızın çaresine bakın.”
🙂