Çocukluğumun ve gençliğimin soğuk savaş dönemindeki Sovyet başkanına atfedilen bir fıkra vardı.

”

Leonid Brejnev Kremlin’de otururken kırmızı telefon çalmış. (ABD ve Sovyet başkanlarını doğrudan bağlayan hatta kırmızı telefon denirdi)

Brejnev ingilizce bilmediği için yardımcısına vermiş. ABD başkanının her söylediği tercüme edilmiş. Hepsine NIET (Rusça HAYIR) diye yanıtlamış. Tercüman da “NO”, “NO”, “NO”, “NO”, “NO” diye konuşmayı sürdürmüş.

En sonunda “YES” deyip kapatmış. Brejnev küplere binmiş. “Ben hiç EVET demedim. Sen nereden çıkardın bu EVET’i” diye adama bas bas bağırmış.

Yardımcısı yanıtlamış.

“Son cümle, siz önerilerimizin hepsine HAYIR mı diyorsunuz?” şeklindeydi…

😀

Bu fıkra son günlerde, öylece aklıma geliyor da…

.

Elbette, bir de hep jandaranlar var.

😛

Pazar sabahına kısa ve neşeli bir anı yazmak istedim.

Taci Yalçın‘ın yorumda yazdığı gibi “disiplinli ve kuralcı” olmanın ötesinde, aşırı sert bir yöneticiydim. Eski elemanlarım “Gecelerin Kabusu’ndaki “Freddy”nin daha iyi olduğunu söylerlerdi. Nasıl tedavi olduğumu anlatayım.

Erkek çocuklarının ilk olumsuzluk dönemini yazmıştım. İkincisi, 14 – 17 yaşlarında olanı, daha da tehlikelidir. Bir çok baba’nın bunalım geçirdiği bir dönemdir. Oğlum o yaşlardaydı. Bir türlü anlaşamıyorduk. Her konuşmamızın sonu tartışma ile bitiyordu. Şöyle bir temiz ufalamamak için zor sabrediyordum.

Bir gün, ürün yöneticilerinden biri büyük bir yanlış yaptı. Karşımda oturmuş ve pek de üzülmemiş bir tavırla “insan hata yapa yapa…” dedi. Önce aklımdan onu parçalamak geçti.

Ama bir anda kendime hakim oldum. Aynı tavrı çocuklarım gösterdiğinde, (ki daha dün akşam…) onlara anlatmaya çalışıyordum. Aklımdan ne geçerse geçsin, hatalarını göstermeye çabalıyordum. Bu elemanın suçu, başkasının çocuğu olması mıydı?.. Çocuklarıma davrandığım gibi davranmaya karar verdim. Sakin bir ses ile sordum: “Peki, bu olaydan ne ders çıkardık?”

Uzun yıllardan beri benimle çalışanlar, kulaklarına ve gözlerine inanamadılar.

Beni, çocuklarım terbiye etti.

.