Dünyanın en ünlü kemancılarından Joshua Bell’in Washington DC metrosunda, 3,5 milyon dolarlık Stradivarius kemanıyla oldukça zor parçaları çaldığı ve ancak 52,17 dolar topladığı (onu fark eden biri 20 dolar vermiş, aslında 32,17 dolar demeliyiz) 2007 tarihli deneyi mutlaka sosyal mecralarda birkaç kere görmüşsünüzdür.

Sahnede izlemek için 100 dolar verilen Joshua Bell’e metroda gösterilen ilgi (??) birçok kez sosyal mecralarda yayımlandı ve yorumlandı.

Açıkçası tekrar tekrar görmekten bıkmadım ama yorumlayanların “şayet hakikatten kemancı güzel çalsa idi halk tebrik etmesini bilirdi” veya “zenginler ve  elitler, hoş ve güzel olmasa dahi sırf pahalı diyerek tercih ederler” gibi cümlelerini okumaktan sıkıldım. Lüks ile görgüsüz markalar arasındaki farkı sorguladığım için, bu düşüncemi yazmaya karar verdim.

😉

Bu olguyu, 2015’te Madrid’de yapılan başka bir deneyden farklı yorumlamıyorum. Ronaldo, takma saç-sakal ile evsiz biri gibi top gösterisi yapıyor. Para toplamaya çalışıyor ama kimse para vermiyor. Hatta çoğunlukla uzak durmaya çalışıyorlar. Kendi başına hareketler yapıyor.

Kim olduğu anlaşıldıktan sonra, etrafını onlarca insan sarıyor. Yukarıda takma saç-sakal çıkarmadan öncesi ve sonrası var.

😮

ÖNEMLİ NOT ve EKLEME:

Değerli arkadaşım Özgür Alaz, diğer yönde bir örneği paylaştı. McDonalds’dan aldıkları hamburgerleri ve diğer yemekleri gurme toplantısında gıda uzmanlarına sunuyorlar. Çoğunluk, tazeliğinden, farklı tatlardan, damakta bıraktığı hazdan… filan bahsediyor.

😀

Kemancı Joshua Bell’in deneyi yayınlandığında “şayet hakikatten kemancı güzel çalsa idi halk tebrik etmesini bilirdi” diye yorumlayanlara Ronaldo deneyimini hatırlatıp “Şimdi ne düşünüyorsun?” diye soruyorum. Henüz tutarlı bir yanıta rastlamadım.

Bence, hedef kitle, ortam ve içerik ve mecra birbirine sıkıca bağlıdır. Yukarıdaki deneyler, bu bağlantının ne kadar etkin olduğunu kanıtlıyor.

Haaa, bir de yorumlayanların referans çerçevesini… (Benimki de dahil.)

🙂