Yıllar önce bir arkadaş, Picasso’nun yandaki gibi bir resmine bakıp şunu söylemişti:

Bu kadar şöhret olduktan sonra böyle bir resim yap. Her kadına da “Sevgilim, bu sensin. Bana verdiğin ilham ile yaptım” de… Kim farkedebilir ki?..

😀

İşin gerçeği öyle değil.

Bu kadar az çizgi ile Don Kişot’u çizebiliyorsan… 

bir mürekkep lekesi ile boğa güreşini anlatabiliyorsan…

zaten…

😀

Friendfeed’de birkaç kez tartıştık. Tasarım‘ın sanat olup olmadığını…

Ben ısrarla

• Adı üzerinde “tasarım”. Başkası tarafından ısmarlandığı için yapılan ve sıkça revizyonlar gören nesne nasıl sanat oluyor. Ben de anlasam.

diyorum.

Hatta kime ait olduğunu bilmediğim 2 cümleyi de tartışmaya kattım.

1. Yaptıklarını sanat zanneden kreatifler, reklamın iletişim olduğunu henüz anlamamış olanlardır.
2. Sevgiline mektup yazıp da “anlamadı salak, oysa ne güzel yazmıştım” diyorsan, kendini kandırıyorsundur.

😛

Bir ekleme yapmak isterim. Sevgili Sadi Tekin ve Gökçe Göksel ile yüzyüze tartışacaktım. Buraya yazmayı tercih ettim.

Sanat olmadığını söylüyorum. Ama tasarımı küçümsemiyorum. Hatta daha da üstün buluyorum.

Başkasının beğeneceği, kullanacağı, işine yarayacak birşey yapmak daha önemli, daha zor olduğu için.

😀

Not: Yukarıdaki tasarımı muhteşem buluyorum.  Bu adresten aldım.

😛

Bugün Pazar. Eğlenceli şeyler okunmalı…

Dün Nasıl CRM’ci oldum diye yazmıştım. Aklıma geldi…

😛

1960’larda…

Tiyatro sanatçıları, maddi sorunlar nedeniyle zaman zaman filmlerde rol alıyorlar. pek memnun değiller ama… Hiç değilse para kazanıyorlar.

(Siyah beyaz resim Bedia Muvahhit; renkli resim Altan Karındaş)

Filmin setinde Bedia Muvahhit ve Altan Karındaş hanımefendiler aralarında sohbet ediyorlar.

Bedia hanım 60’larına, Altan hanım ise 40’a yaklaşmış olmalı.

O sırada filmin finansörü – yapımcısı olan müteahhit lüks bir arabayla film setine geliyor. Yanında da bir sahte sarışın…

Yapımcı rejisör ile konuşmaya gidiyor. Sahte sarışın ise hanımefendilerin yanına geliyor.

“Sizinle tanışmak istedim” vb… sözlerinden sonra yakınlık kurmak istiyor.

“Ay, ben de sinema artisti olmak istedim ama, babam izin vermedi. Artistler or..pu olur dedi. O yüzden olamadım” diyor, lafın nereye gittiğini bilmeden…

Bedia Muvahhit, tatlı bir gülümseme ile soruyor “Peki kızım…  Sonra nasıl oldunuz?”

😀