Hayatımın ilk günlerini hatırlamıyorum. Bazı anıların da gerçekten bana ait mi olduğu, yoksa çok defa anlatıldığı için bende yapay bir hafıza mı yarattığı konusunda ciddi kuşkularım var. Onları es geçiyorum.

Çocuklarıma ve dostlarıma, “en başından” anlatmaya başlayayım desem… Belediye otobüsünde annemin kucağında oturmuş giderken dükkan levhalarını okuduğumu ve annemin şaşırdığını anımsıyorum. En eski anım bu.

Çocukluğumun, yazları Niğde’de geçen anlarını çok daha keyifle anımsıyorum. Diğerleri hep birkaç saniyelik görüntüler.  Bazıları hüzünlü.

Hayatımın bazı dönemlerini yazmıştım.

• Hayatım roman…
• Başarının ikiz kardeşi

Bu ikisi dışında çoook sayıda anı da blogda paylaşıldı zaten.

😉

Genelde şanslıyımdır. Özellikle kendimden çok başkalarına uğurlu gelirim. Sabah siftahı benim paramla yapanlar, o gün çok kazanırlar.

Bir de… Babalar günü ile doğum günüm ya aynı gündür, ya da çok yakındır. Daha ne olsun.

😀

Bugünler için şunu söyleyebilirim.

Çocukken ve gençken kurduğum çok sayıda hayal vardı.  Bunların makul olanlarını gerçekleştirdim; diğerlerinin pek de anlamlı olmadığını öğrendim.  İnsan zamanla hayatta neyin önemli olduğunu anlıyor. Para ve unvan ve şöhret, kesinlikle bunlardan değil. (Zaten gençken de parayı hiç ilk sıraya koymadım.)

Ömür sona ermeden yaşamak istediğim birkaç hevesim daha var ve onlardan daha önemli başka şey yok benim için.

🙂

Her şey değişiyor ve değişmeli de… Ben de…Bazı eski hatalarım, onları yaptığım zamandan daha fazla canımı yakıyor.

Yaşamın sertleştirdiği yönlerimi yumuşatmaya çalışıyorum. Bir yandan da yıllardır söylemediklerimi dile getirme çabasındayım. Bu ikisinin zaman zaman çeliştiğinin farkındayım ama… Bu çelişki anını da seviyorum artık.

Başarılarına şahit olmak istediğim çocuklar ve gençler var. Yüzlerce öğrencim oldu. Maalesef, bir devirlerin efsane öğretmenleri gibi herkesin adını ve numarasını akılda tutma becerim yok. Üstelik, hafızam giderek zayıflıyor. (Karşılaştığımızda isminizle seslenmiyorsam, buradan özür diliyorum.)

Öğrencilerimden ve sosyal mecralar sayesinde tanıştıklarımdan sadece bazılarının adı aklımda kaldı. Onlar da hep aklımda olacak. Onları izleyeceğim. Başarılarından gurur duyacağım.

Bu yaşlarımın çok değerli olduğunun bilincindeyim. İnsan bazen gençliğini arıyor ama 40 yıllık dostluklar, gençken olmuyor.  Kime dostça sarılacağını öğrenmek var ya… 40 – 50 yıla değer.

Yıllar artık getirdiklerinden fazlasını götürüyor. Hemen her fırsatta, “keşke burada olsaydın” diye andığım çok sayıda akrabamı, arkadaşımı, dostumu da kaybettim.

Ömür uzadıkça, dostlukların süresi artıyor ama sayısı azalıyor.

🙂

Biz bu ömrü, büyük bir kaos yaşamadan bitirirsek, daha ne olsun. Mezar taşına ne yazıldığı önemli değil. Hatırlayanların keyifle anması önemli.

Notlar:

• Müzik parçalarının sözlerini de seviyorum. Ancak, sevdiğim parçaları sıralarken sözlerinin değil, isimlerinin duruma uymasına çalıştım.
• Sevdiğim parçalar bunlarla sınırlı değil. Daha yüzlercesi var.
• Sevdiğim parçaların çoğunun klasik esintiler taşıdığını görürseniz şaşırmayın. Bir dönemin rock star’ları, İngiliz Kraliyet Müzik Akademisi mezunlarıydı. Ben (birkaç istisna dışında) oralarda takılı kaldım.

Sevgiler

Otuz yılı aşan iş hayatım sırasında çok sayıda başarım oldu. Süre bu kadar uzun olunca, ister istemez olumlu şeyler de geliyor insanın başına…

🙂

ODTÜ İşletme’yi iyi bir dereceyle bitirdim. Daha ikinci sınıftan beri çalışıyordum. Patronum beni de dolandırmaya kalkışmıştı. Bu vahşi ve ahlaksız iş hayatında olmak istemedim. Babama “akademisyen olacağımı” söyledim.

“Madem öğretim üyesi olacaksın, açlığa şimdiden alış” dedi ve bana para vermeyi kesti. Şeref öğrencisi olarak mezun olduğum gün “işsiz ve parasız”dım.

Ankara’ya döndüm, Pazar araştırmalarında anketörlük yaparak başladım. Giderek araştırma tasarımı, anket oluşturma gibi işleri öğrendim. Sonraki iş yaşamında araştırmalarda güvenilirlik için yapılması ve yapılmaması gerekenler hakkında fikir sahibi olmam çok işe yaradı.

🙂

MBA’ye kaydoldum. Eylül geldi. Okul başladı. Öğrenci asistanlar arasında en yetkili bendim. Sınav kağıtlarını okuyor, notları veriyordum.

Ama beni akademisyen olarak kadroya almadılar. (Sınavda büyük hatalar yaptığımı itiraf etmeliyim.) Babama rağmen seçtiğim kariyer beni seçmedi. İstanbul’a geri döndüm.

Cuma sabahı İstanbul’a geldim. Aynı akşam babam “Bugün iş aradın mı?” diye sordu. “Baba, bir hafta sonu bekleyebilir misin?” diye sormak zorunda kaldım. Neyse, çok geçmeden Price Waterhouse’da işe başladım. Okuldaki  hocalarımı referans göstermiştim. Çok işe yaradı.

🙂

Mezuniyetten hemen bir yıl sonra, beraber bitirdiğimiz arkadaşlarla buluştuk. Bazıları bankalara girmişti. O yıllarda şube müdürleri bile lise mezunuydu.

“İşsiz kalacağınıza bankada çalışmaya başlamanız iyi olmuş. İşsiz olduğunuzu söylemekten bir nebze daha iyi” diye dalga geçenlerden biriydim.

Daha sonraki yıllarda en uzun çalışacağım işin bankalarda olacağını nereden bilebilirdim ki…

🙂

Bir deniz acenteliğinde çok yüksek maaşla çalışıyordum. Bir başkasından zaten yüksek olan maaşın 2 katı ücretle teklif aldım. Daha 30 yaşındaydım ve Türkiye’nin 4’üncü deniz acentesinin Genel Müdür Yardımcısı olacaktım. Hemen kabul ettim.

Genel Müdür gitti. Zaten bana teklifi şirketin kurucusu yapmıştı. Şirkette daha tecrübeli olan diğer  Genel Müdür Yardımcısı, genel müdürlüğe vekalet etmeye başladı. Ama benim muhatabım asıl kurucu idi.

Bir girişimcinin gel-git aklı ve sürekli değişen fikirleri ile yüz yüze kaldım. Dayanamadım. Yüksek ücreti boş verdim ve istifa ettim. Bir çocuk vardı, diğeri yoldaydı. Kısa süre sonra “iki çocuklu ve işsiz” durumda kaldım. Bir yıla yakın, her işe koşturmaya çalıştım.

Artık sıfırın altına değil en dibe ayaklarım değince, bir bankaya – yıllar önce dalga geçtiğim iş koluna – gittim.  Sonraki iş yaşamım için en geniş donanımı oralarda edindim. Bankada da yenilikler yapma şansım oldu.

🙂

İkibuçuk yıldır çalıştığım şirkette daha 1 aylık izin hakkım vardı. Genel Müdür’den 2 hafta izin istedim. Sadece bir hafta izin verdi. Döndüğüm gün beni kovdu.  (2 hafta izin verseydi, daha az tazminat ödeyecekti.)

Eşyalarımı toplarken telefon geldi. Sektörün en büyük şirketinin sistem analizi projesinde çalışmam teklif edildi. Hemen kabul ettim. Kovulmasaydım, sürekli maaşa güvenir, muhtemelen süresiz işi reddederdim.

Müşteriye yapılan ilk tekliften başlayıp, mali tabloların Vergi Usul Kanunu ve Uluslararası Muhasebe Sistemi’ne göre hazırlanmasına kadar tüm süreçleri, iş akışlarını, rolleri, görevleri, sorumlulukları, ihtiyaçları,  vs. çıkardım. Firma çok beğendi. Kendi verdikleri ücretten çok daha fazlasını hak ettiğimi söyledi.

😉

Sonra bir bankada işe başladım. Türkiye’nin ilk taksitli kredi kartı olan Taksitkart’ın iş isteğini hazırlarken (ve daha sonra tüm projelerimde) bu bilgi birikimi çok işime yaradı. Hemen her seferinde, IT ekipleri gördükleri en kapsamlı çalışmalar olduğunu söylediler.

Taksitkart’ı çıkarttım. Zaten şirket içinde sürmekte olan iç-savaşın aktörlerinden biri oluverdim. Kovuldum.

Eve geldim. Televizyonda gördüğüm reklamda, üzerinde adım yazılı olan Taksitkart vardı. O reklamı ilk seyrettiğimde  kovulduğum akşamdı.

İki çocuğun okul masrafları, büyümüş aile, vs… Başka bir bankada sadakat programlarını yönetmek üzere işe girdim. Şimdiki CRM uzmanlığımın önemli temelleri orada oluştu.

😉

İşin özeti şu. Başarı zannettiklerim çoğunlukla sonraki başarısızlıklara temel oluşturmuş. Çuvalladığımı sandığım olaylar da başarılara vesile olmuş. Gerçek yaşam böylesine dalgalı.

Arada değişmeyen şey öğrenme hevesi ve her ne yapıyorsam en iyisini yapma çabası.

Unutmadan… İşin şans bölümü de var elbette. Onu gözardı edersek, yukarıdakilerin hepsi farklı görünür.

Bu yazı ilk olarak E-Tohum’da yayınlandı.

Son zamanlarda birçok üniversiteye, derneğe konuşmacı olarak çağırılıyorum.  Katılabildiklerim sayesinde diğer konuşmacılardan yeni birçok şey öğreniyorum.

Bunlardan birinde Emrah Kaya’yı dinledim. Genç yaşta bir holding’in CEO’su olmaya götüren yolu anlattı.

Şans faktörünü vurguladı. Bence Emrah Kaya alçak gönüllü… Piyasadaki oluşumları zamanında farkettiğini, şans dediği o fırsatlar için her zaman hazır olduğunu söylemedi…

Birkaç seneye sığdırdığı faaliyetlerini anlatınca, bir konuşma sonrasında sormuşlar:

“Gençliğinizi yaşamadığınızdan dolayı…”

Emrah’ın yanıtı çok güzel… “Bu bir zevktir.”

😉

Hani o ünlü türkü gibi…

“Olmayanlar kalır naçar,
Gözlerinden kanlar saçar.
Bu bir demdir gelir geçer.
Duyamazsın demedim mi”

Gençliği ıskaladığını sanan kişi, zaten bu demi duyamaz.

İşlerini keyifle yaptığı her konuşmasının her zerresinden belliydi. Emrah Kaya’yı çok daha iyi noktalarda göreceğimize kuşkum yok.

😀