Yıllar önce Teradata’nın bir dergisinde gördüğüm şu resim (bilgisayarlar çalışmayınca kalemin ne işe yaradığını hatırlamaya çalışmak) bugünlerde gerçek olmuş.

Bugünlerde nasıl gerçekleştiği ise bambaşka bir ilginçlik.

İngiltere’nin 2’inci yoğun havaalanı olan Londra yakınlarındaki Gatwick havaalanında, uçuşların bildirildiği dijital tablonun hatları bir kaza eseri kopuyor.

Bir yandan bu sorun giderilmeye çalışılırken, havaalanı çalışanları geçici bir çözüm buluyor.

Eski günlere dönüş yapılıyor. Bildiğiniz beyaz tablolara uçuşlar yazılıyor. Onbinlerce yolcunun zamanında hareket etmesi sağlanıyor. Havaalanı idaresi rahatsızlıktan ötürü özür diliyor.

Bu çözüm elbette herkesi memnun etmiyor. El yazıları güzel olmadığı için bazı yolcular mutsuz oluyor.

O panolara neden bakmak istiyoruz. Uçağımızın ne zaman ve hangi kapıdan kalkacağını öğrenmek için. Bence böyle zamanlarda, yolcuların GSM hatlarına sürekli bilgi iletilmesi sorunu azaltır.

Haberin aslı şurada

😉

Havaalanında kriz anında, yönetimin yapması gerekenler [1] , [2]  listesine ekleyelim.

.

22 Mart Salı günü akşamı yapmayı planladığımız Dijital Perspektif TV yayınının ertelenmesinin nedeni, sabah saatlerinde Brüksel Havaalanı’ndaki patlamaydı.

🙁

Eşim Prof. Dr. Şule Özmen, sevgili Mehmet Ali Orhan’ın Tilburg Üniversitesi’ndeki doktora jürisinin üyesi olduğu için Belçika üzerinden Tilburg’a gitmiştik.

Brüksel Havaalanı’na indiğimde beğendiğim bir uygulamayı yayınlamıştım.

😉

21 Mart’ta doktora jürisini izledik. Resimde Şule’nin doktora jürisindeki giysisi görülüyor.

• Sadece giysiler değil. Tilburg Üniversitesi’ndeki doktora tezinin savunma seansını ve çeşitli üniversitelerden hocaların yaklaşımlarını gördükten sonra, kendi doktora jürimi hüzünle anımsadım. Hele bizde doktora diplomasının savunma seansının hemen arkasından değil, dönem sonunda verilmesi yok mu? Başka bir yazının konusu…

Ertesi gün (22 Mart) sabah bavulları toparladık. Kahvaltıya indik. Tam da “Tilburg’dan Brüksel Havaalanına 2 saat yolumuz var. Artık yola koyulalım” derken telefonlar gelmeye başladı.

İlk haberler geldiğinde “acaba” diye düşünüyorduk. Ben hemen İsmail Hakkı Polat ve Ercüment Büyükşener’e, “Galiba bu akşam gecikeceğim” diye mesaj attım. “Görüntülere ve ölü sayısına bakılırsa yarından önce gelemezsin” yanıtını aldım.

Ben de internet’ten araştırdım ve resmi görünce durumun önemini ve dehşetini anladım.

Bu arada Brüksel Havaalanının resmi twitter hesabından “Tüm iniş ve kalkışlar ertelendi. Havaalanına gelmeyin” mesajı yayınlandı.

Hemen ne yapacağımıza karar verdik. Amsterdam’dan dönüş için bilet baktık. Yetişebileceğimiz saate internet’ten bilet aldık. Tilburg – Amsterdam arası da 2 saat olduğu için, hemen yola çıktık.

Yolda Amsterdam Tren Garı’nın da kapatıldığı haberi geldi. Biz havaalanına vardık. Gerekli kontrollerden geçtik. Hiç de abartılı bir denetim yoktu.

😉

Normalde burada bitmesi gerekirdi ama uçakta da biraz heyecan yaşadım.

Lavaboya girmiştim. “Uçakta doktor varsa kendisini hosteslere tanıtsın” anonsu yapıldı. Lavabodan çıkmak için kapıyı aralamaya kalktım ki… Sadece 2 santimetre açabildim. Hostes kararlı bir şekilde “Lütfen içeride biraz daha kalın” diye uyardı. O 2 santimetrelik aralıktan, yerde yatan birinin iki bacağını gördüm.

“Ne yolculuk be!” diye kendi kendime mırıldandım. Klozetin üstünü kağıtla örtüp oturdum. Sakince beklemeye başladım.

Bir süre sonra gelen seslerden çok da acil durum olmadığını anladım. Kapıyı usulca araladım. Hostes, yerde yatan adamın bacağını hafifçe kenara çekti. Dar aralıktan çıkmamı istedi.

Çıkarken baktım. Galiba stresten ve içkiden etkilenmiş bir kişi “Artık iyiyim” diyordu. Doktorlar da iyi olduğunu söylediler.

🙂

Başka bir olay olmadan İstanbul’a geldik. Günün dersi olarak şunu söyleyebilirim.

Internet’in yavaşlatılmaması ve Brüksel Havaalanı haberlerinin açıkça verilmesi sayesinde hızlı hareket edebildik.

Belçika ve Hollanda’daki arkadaşların haber vermesi ve Mehmet Ali’nin bizi havaalanına ulaştırması sayesinde – biraz gecikmeli de olsa – aynı gün dönebildik.

🙁

Sonunda sağ salim evimize ulaştık ama… Terörün, her ülke ve inanıştan aldığı tüm canlar için çok üzgünüz. Hem de çok.

🙁

“Dünyanın en yavaş treni” cümlesi bir övünç vesilesi olur mu?

Broşürdeki şu cümleyi söylüyorum

Dünyanın en yavaş ekspres treni

291 kilometreyi 8 saatte alıyor.

😛

Taşıma hatta seyahat değil de muhteşem doğa manzarası ve keyifli, konforlu bir yolculuk sunuyorsanız… Elbette yavaşlığıyla övünebilirsiniz.

Her şey müşteriye sunduğunuz değer ve konumlandırmayla ilgili.

😉