Amir,

– herkesin geç saatlere kadar çalıştığı bir ortamda, saat 18.00’de çıkman için çaba sarfedecek (Buraya onlarca “like” 🙂 ),

– aynı katta 3 – 4 metre mesafede oturanlardan %20 daha fazla maaş almanı sağlayacak (Buraya da “like” 🙂 ),

– kurumu zarara sokan bir hata yaptığında kelleni vermemek için direnecek (Buraya da “like” yağdıralım) …

Ama sen,

– yetkini kullanacaksın ama sorumluluklarını üstlenmeyeceksin (Ha yaşa yahu. Klavyenden bal damlıyor valla… 😀 )

– performans göstermeyeceksin (Bi dakika… Konu neden buraya geldi. İyi gidiyorduk… 🙁 )

– potansiyelin varmış, amirin seni iyi değerlendirmemiş, zaten “seni kimse anlamıyormuş”… bahaneler ileri süreceksin. (Kötü gidiş… Bakalım ne çıkacak?)

– uyarıları ciddiye almayacak bildiğini okuyacaksın (Gerginlik var galiba… 🙁 )

– kırmızı kartı görünce de amirini suçlayacaksın. (Ama… Bekleyin… Açıklayabilirim… )

😉

Bunları niye yazdım.

Henüz 5 adam bile yönetmemiş gençler, yönetim yazıları yazıyor. Alkış tutanlar da, çoğunlukla kimseyi yönetmemiş diğer genç arkadaşlar. Doğru olmasa da popüler söylemler sosyal mecralarda çok işe yarıyor.

😉

Lakin… Yaşam boyu mutsuzlukların ana kaynağı, çevreyi ve kendini doğru değerlendirmemektir.

Başkasına vereceği zararlardan geçtim. Feedback almayan kendine kötülük eder. Bunu kendinize yapmayın.

😉

30 küsür yıllık iş hayatım boyunca, onlarca girişimci tanıdım. Bazılarının yanında çalıştım. 2010 Ekim’inde İzmir’deki e-Tohum konferansında söylediğim gibi, “girişimciliğin bir tür ruh bozukluğu” olduğunu ispatlayan örneklerle karşılaştım. Bunların bazılarını yazdım da…

Yıllarca bu girişimcileri izledim. Kendimce şöyle yorumladım. Bu genç yaşta gelen başarı var ya!.. Onları acul yapıyor. En iyi kararları verdiklerini sanıyorlar. “Sen başarılı olsaydın, sen patron ben yönetici olurdum” diye inanıyorlar. Kendilerini pohpohlayanların etkisinde kalıyorlar. Ne de olsa, “aynı fikirde”ler. Patron mükemmeldir.

😀

Biraz pohpohlanınca, Haklısın amirim yazısında bahsettiğim çakalların elinde maymun oluveriyorlar. Birinin dolduruşuna gelip, diğerine çatıyorlar. Sonra da işin doğrusunu öğrenince, ilkine kızıyorlar.

Bazen doğrusunu hiç öğrenmeyip, ortalığı birbirine katıyorlar.

Oysa kızılması gereken bizzat kendileri. Tarafları dinlemeden aculluk (ve acurluk) yaptıkları için. Bir tek olayda birkaç kere yanılmayı becerdikleri için.

😉

Bir hata yapılmış. Kurum 15 bin dolar zarara sokulmuş.

Elemanı karşıma aldım. “Bu hatadan ne ders aldık? Tekrarlanmaması için nasıl önlemler alacağız?” diye konuşmaya çalıştım.

Ama eleman dirençli çıktı. “Bu hatayı herkes yapabilirdi. Bana özgü olduğuna inanmıyorum. Bir daha benzer hata olmayacak diye kimse garanti veremez.”

Onun hatası olduğu apaçık.  Ama “hem suçlu, hem güçlü” tavrında…

Bu konuşma yarım saate yakın sürdü. Ben alttan aldıkça üsteliyor. Sanki hata yapan ben, fırça atan amir o gibi…

• Ekip hata yapınca hemen öfkelenmemeyi zamanla öğrenmiştim. Hata olur. Bedeli ağır da olabilir. Hiç değilse aynı hatayı yapmamayı bilmek gerekir. Daha önce yazdım.  O günleri yaşayanlar da anlattı. [1] ve [2].  Patron ısrarla istese bile, ekipten kimsenin kellesini vermemeyi, adam atarak iş yapılmayacağını bilirim.

🙂

“Ortada yapılmış bir hata ve 15 bin dolarlık zarar var. Sen, bu hatadan alınacak bir ders yok mu diyorsun” dedim. “Sizin amacınız üzüm yemek mi, bağcı dövmek mi?” yanıtını aldım.

“Gerçekten böyle mi düşünüyorsun?” diye sordum. “Elbette… Başka ne olabilir ki…” dedi.

“Anlaşılan o ki, anlaşamayacağız.” dedim. Sonra “Bir dakika müsaade eder misin?” diyerek İnsan Kaynakları Departmanını aradım. Onun iş akdini fesih ettiğimi bildirdim. Gereken belgeleri hazırlamalarını rica ettim. Karşımda otururken…

“Ama, Uğur bey… Bir dakika… Ama…” demeye başladı.

“Neredeyse yarım saattir, hatalarından bir şey öğrenebiliyor musun diye soruyorum. Beraber çalışma fırsatlarını arıyorum. Her seferinde “hata yapmaya devam edeceğim” diye ısrar ediyorsun. Öyleyse, git hatalarını başka yerde yap. Burası karalama defteri değil.”

🙂