2008 krizi sonrasında Türkiye’de ve dünyada çok sayıda şirket el değiştirdi. Geçmişte olay mahallinde bulundum. Bu değişim sırasında şirketin fiyatı belirlenir. Yaptığı yatırımların gelecekte ne kadar verim sağlayacağı ve ne kadar yükümlülük altına soktuğu da mercek altına alınır.

😉

El değiştiren şirketlerin bir kısmı spor kulüplerine veya etkinliklerine (kupalara, turnuvalara, liglere, milli takımlara, vb…) sponsor olmuşlardı.

Şirkete değer biçenler, bu sponsorluk sözleşmeleri bir değer mi, maliyet mi yaratıyor diye inceler. Buna göre şirketinizin fiyatı düşer veya artar. Anlamsız bir sponsorluk sözleşmesinin getirdiği yükümlülükler yüzünden ciddi değer kayıpları olabilir.

😉

Sponsor arayanlar, bu unsuru gözardı etmemeli. Yatırımcıya sağlanacak faydaları öne çıkarmalı. “Zaten milyonlarca liralık reklam yapıyorsunuz. Atıverin şuraya da 3 – 5 kuruş…” ile sponsor aranmaz.

“Herkese var da bana yok mu?” şarkısını dinleyen bile kalmadı.

😛

Şarkı bulamadık. Eskilerden bir yazı: Sponsorluk arayanlara gelsin.

😀

Çeşitli ortamlarda şunu okuyorum. “Bir yandan en önemli kaynak, insandır diyorlar, bir yandan da krizlerde ilk olarak insanları işten atıyorlar… Bu nasıl oluyor?” diye soruluyor.

Bu aşamada, tüm personelin aynı olmadığını anlamamız gerekiyor. Yeri çabuk doldurulur olan, kendisi için eğitim yatırımı yapılmasına gerek duyulmamış / duyulmayacak olanlar zaten “insan kaynağı” sayılmıyor. Onlar, makinelerden daha ucuz oldukları için çalışıyor.

Eğer çalıştığınız firma için bir kıymet (asset) durumundaysanız, çok da endişe duymanıza gerek yok. İlker Utlu‘nun dediği gibi, sadece biraz ezilirsiniz. Ama eğer bir yükümlülük (liability) durumundaysanız, ciddi endişelenin.