30'dan sonra meslek değiştirmek
Dün Selin Akın’ın Friendfeed’de bir cümlesi vardı.
- “30 yaşından sonra meslek değiştirilir mi sizce?”
Oraya birkaç satır yazdım. Ama İpek Aral Kişioğlu’nun yorumunda verdiği cesaret ile, daha geniş yazılması gerektiğini düşündüm.
İş, meslek, sektör kavramlarını bu yazıda tartışmayacağım.
Yanıtım EVET. 30 YAŞINDAN SONRA MESLEK DEĞİŞTİRİLİR.
😛
Önce duygusal nedenini söyleyeyim. İnsanın içindeki değere inanırım. “Çare sizsiniz” derler ya… Aynen öyle… Hayatıma yön veren özlü sözler de bu konudadır. Montaigne’in şu iki cümlesi her zaman aklımdadır.
- “Ancak küçük ruhlar, yaptıkları işlerin ağırlığı altında ezilir, bir yerde durup yeniden başlamayı bilmezler”
ve
- “Yenilmeden mağlup edilen dizleri üzerinde savaşır”
İstedikten sonra, kim tutabilir ki…
😀
Bir de işin rasyonel boyutu var.
Türkiye’de iş yapmaya ilişkin kurallar hızla değişiyor. Dünya’nın bir parçası olarak teknolojinin gelmesi dışında…
Uzun yıllar boyunca Türkiye’de “pazarlama” kavramları zayıftı. İndirimler ve taksitler üzerine kurulu bir “satış” ortamı vardı. (Bknz Levent Erden)
Şimdi “marka” ile gerçekten tanışıyoruz. Değişim öylesine ki… Türkiye’ye marka kavramını getiren kurum şu anda “yaşlı” kaldığı için kıvranıyor. O bile çağa ayak uyduramadı.
Yazmıştım. Eski öğretileri yeniden gözden geçireceğiz. Tecrübe gerçekten tecrübe ise (bilgi artırılmış ise) işe yarayacak. Bir masada geçen 30 yıl tecrübeden değil de ataletten sayılacak.
Gençlerin bir çoğunu eğitenler de bu durumu kavrayamadı. İletişim (reklam) öğrencileri ile konuşuyorum. Interaktif mecralardan haberleri yok. Facebook ve MSN dışında, sıfır… Diğer meslek gruplarında da durum farklı değil.
🙁
Bir devirler “Batıya Hücum” gibi… Hemen herkes aynı çizgide… Selin’in 20’liklerden eksiği yok. Fazlası olabilir.
Bu nedenle 30 YAŞINDAN SONRA MESLEK DEĞİŞTİRİLİR. Hatta 40 veya 50’den sonra bile…
Yeter ki sonrası keyifle…
😛
Etiketler: Friendfeed, kaybeden, marka, meslekdaş, Montaigne, okul, tecrübe, teknoloji
Kategori: yaşamın içinden
1981 yılında ODTÜ – İşletmecilik Bölümünden mezun olduktan sonra, Price Waterhouse Consultancy’de iş hayatına başladı...
12 Mart 2018
7:00 pm
Su an ne yapıyorsunuz isteklerinizi başarabildiniz mi
16 Mayıs 2018
3:47 am
Merhaba , yaklaşık 3 saattir yorumlarınızı okuyorum , aslına bakarsan sadece bir kaç dakika göz atmakti amacım fakat beni etkileyen o denli yorumlar vardı ki .. gerçekten burası herkesin hayatını anlattığı dertlerini hedeflerini pişmanlıklarini vs. Anlattığı bı yer olmuş ki. Yazılanlar bana o kadar Samimi geldi ki . Yani doktoru turizmcisi dil bilimcisi memuru öğretmeni vs vs. Aslına bakarsanız herkesin derdi kendine dağmış cidden !! Elinizde o kadar güzel meslekleriniz var fakat hepiniz bir meslek değiştirme çabasındasin oysaki elinizdekinin değeri bilmiyor başka mesleklere yöneliyorsunuz . Benim yaşım 30 herhangi bir mezuniyetim tahsilim vesaire hiç bir şeyim yok , ve nerdeyse bir mesleğim bile Yok , inanın şu an en kotunuzun bile yerinde olmak isterdim tahsil olarak veya meslek veya herhangi Bir şey . Şimdi diyeceksiniz ki yaşın 30 tahsil yok meslek yok şu yaşa kadar birşey olmaman senin malligin :)) aslında hikaye burda başlıyor ,, fakat ne benim yazacak kadar sabrım nede sizin okuyacak kadar sabrınız vardır eminim . Kısa kesmek istiyorum elinizdekinin kıymetini bilin değerini bilin ..! Sizin beğenmediğiniz o çöp mesleğiniz başkalarının hayali !! .. herşey gönlünüzce olsun saygılar.
18 Mayıs 2018
4:42 pm
Valla arkadaşlar ben de meslekten bıktım. Zabıt katibiyim. Ne ailemin yanına tayin isteyebiliyorum ne adam akıllı mesai saatleriyle çalışabiliyorum. Sürekli mesai kalıyoruz. Sürekli sıkıntılı evrak işleri geliyor, sorumluluk hat safhada. Sürekli bir olay sürekli bir can sıkıntısı, problem. Demek ki kişiliğim bu mesleğe uygun değil. Ne yaparsam yapayım Hakime yaranamıyorum. Millet çok süper sanıyor, 2700 TL maaş ve mesailerin düzgün olduğunu sanıyor. zaten bu işin en iyi yanı maaşı, başka türlü yapılacak bir meslek değil. ama ben özel sektörde ne iş olursa olsun yapıp 1600 TL’yi almayı göze aldım. Diş Sağlığı okumak istiyorum, ailemin olduğu şehre atanabilirsem ne ala bana. Ne olacağını hiç bilmiyorum. 23 yaşındayım. insanlar aman ha sakın istifa etme, pişman olursun gibi şeyler söyleyip duruyorlar. Herkes zabıt katipliğini normal memurluk sanıyor, ama özel hizmet tazminatı ile en düşük memur maaşını alıp, memurdan 10 kat daha fazla yapan işçi sıfatında bir meslek. ne olacağı konusunda fikrim yok. Psikolojim çok etkilendi. İstifa edeceğim OHAL’den dolayı kabul edilmeme riski var, okulumun olduğu yere tayin istiyorum, sürekli reddediliyor. Dava açtım, kazandım, okulumun olduğu yere tayinimi verdiler, davaya itiraz etmişler, itiraz da benim aleyhime çıktı, şimdi beni geri gönderecekler. Çok mantıksız. Ne yapıcam bilmiyorum. Çok çaresizim. Yorum bırakın lütfen.
25 Temmuz 2018
3:31 am
12 .000 lira biriktirin hizmet sektöründe çalışarak. 7 metre ahşap kamarasız balıkçı teknesi alıp balıkçılık kooperatifine kayıt olun. Denize açılın. Dünyanın en güzel mesleği sizindir.
Uğur Özmen’in Yorumu:
Ev geçindirme derdi olanlar için anlamlı öneri mi?
14 Ekim 2018
11:44 pm
Aynı şeyleri yaşıyorum seninle. Senden iyi dert ortağı olur 2 sene icinde neler degisti sana sormak istiyorum nasil ulaşabilirim
27 Ekim 2018
11:02 pm
Kötü bi liseden bütünleme ile mezun olduktan sonra eğitimden soğuduğum için uni planlamadım. Babamın ittirmesiyle 4 sene bilgisayar sarf malzemeleri sattığımız dukkanimizda çalıştım. Bu süreçte video kayit montaj, e-ticaret, dijital pazarlamanin temellerini esnaflik sıkıntısından öğrendim. 22 yaşında dersaneye gidip Akdeniz uni 4 yıllık gazeteciliği kazandim. Google da tesadufen gördüğüm “Avusturya’da universite okumak ister misiniz” reklamina tıkladım ve binbir kavga dövüşle yurtdışına gidip Türkiye de kazandığım bölümü orada okumak şartıyla 1 sene almanca hazırlık okuyarak başladım. Ingilizcem ortalama seviyede oldugundan aşırı zorlanmadim. Garsonluk, video montaj gibi ek işler yaptim. Kışları çok soğuk yazlari cok sicak bi avrupa şehri olan viyanada yabancı düşmanlığı ve ırkçılıkla da bir yandan mücadele ediyorum. Ailemin ekonomik durumu da bu süreçte dükkan islerinden dolayi bozulmuştu ve hafta sonu garsonluk beni finanse edemedi. Bu süreçte de almancam baya bi gelişti, çalışarak iyi kazandığım paralarla baska ülkelere, discolara, kumarhanelere ve gece hayatiyla yedim. Pisman değilim. Rüzgar ekonomik olarak aniden ters dönünce çok soğuk bi kış günü son kez Viyana şinitzeli yiyip, bisikletimi sehir kutuphanesinin önünde kilitli birakip Türkiye ye kesin dönüş yaptim. Önümde askerlik olduğundan biraz da sevdiğimden aöf 4 yıllık sosyolojiye başlayıp bitirdim. Kötü durumdaki aile işini kurtarmaya çalışıp, yapısal reformlar yaptım. 🙂 olmadı. Kontrollü iflas ettik. Bu arada dünyalar güzeli ogretmen olan eşimle uzaktan ilişki yaşıyorduk. Israrla ticarete devam etme planlari yapiyordum ve evlenmeye karar verdik. Esimin babası aramızdaki etnik farklılıktan dolayi işlerimi ve egitimimi bahame edip vermedi. Bunun üzerine bi havayollarinin iyi bi pozizyonu için basvuru yapip almanca ve ingilizce biraz konuşunca beni işe aldılar ve sonra evlendik. 1 yil çalıştıktan sonra daha iyi bi is teklifiyle iyi bildigim dijital pazarlama işine döndüm. 2 yıl çalışıp ortamindan sıkıldigim için çıktım. 3 ay sonra ünlü bi markanin eticaret direktörü olarak başladım ve 3 yıldır çalışıyorum. Bi oğlumuz var 4 yaşında. Bütün olumsuzluklarda panik yapmadim. Derin nefes alip, şimdi ne yapmaliyim diye düşündüm. Hep okudum ve araştırdım. Kendime ve bildiklerime guvendim. Şimdi 32 yaşındayım 2. pilot yetistirme programina hazirlanmayi planliyorum. Greencard a basvurdum çıkarsa ailemi alip amerikayi da deneyebilirim. Zor zamanlarda, belediyenin fitness salonunda gördüğüm “go hard or go home” ( ya sıkı çalış ya da evine dön) sözü hep aklima gelir. Şansınızı sonuna kadar zorlayıp, kötü insanlardan daha cesur olup, kendinizi sürekli geliştirin. Ben öyle yapıyorum. Sevgilerimle,
12 Aralık 2018
3:15 pm
Merhaba, bende sevdiği işi bulamayanlardanim 23 yaşında Önce dükkan açtım ailemle, çok yordu beni, sonra terzilik bu da yordu,
26 yaşımda ailemle emlakcilik bana göre değildi,
28 yaşında SMMM staj sınavını kazandım 33 yaşında SMMM oldum 5 yıldır çalışıyorum ama sevmiyorum, stresli illet bir iş bırakacağım, evliyim bir kızım var sevdiğim huzurlu bir iş arıyorum inşallah
28 Şubat 2019
12:37 pm
Merhabalar,
Ben de bu siteye umutsuzca google’a “30 yaşından sonra iş değiştirme” yazarken rastladım. Gördüğüm kadarıyla genel itibari ile bir kaç profil var 30’lu yaşlarda iş değiştirmeyeye çalışan. Maddi olanaksızlıklar ve/veya şansızlık sebebiyle hayallerine ulaşamayanlar ve benim gibi sadece mecburiyetten para için istemediği ve keyif almadığı bir işte çalışanlar. Ben 2010 yılı metalurji malzeme mühendisliği mezunuyum. Çevremdeki (ileri görüşlü) insanların yönlendirmesi ile bu bölümü yazdım, kazandım ve bitirdim. Okuma sürecim de aynı iş hayatım gibi sıkıcı ve zoraki oldu. Fakat sonuç itibari ile yaklaşık 7 yıldır, terfi alarak yönetici pozisyonunda bu işi yapıyorum. Maddi problemim yok ve bu işte çalışmaya devam edersem muhtemelen hayatım boyunca da olmayacak fakat gram huzurum da yok, hayattan keyif almıyorum, gelecek beni heyecanlandırmıyor. Son dönemlerde artık uyku problemi de çekmeye başladım, kolay uyuyamıyorum ve sabahta kalkmak istemiyorum. Sürekli içim sıkılıyor ve bir şeyler hep yanlışmış gibi hissediyorum.
Burayı okuyunca farkettim ki benim gibi olan bir sürü insan var ve sanırım yapılması en doğru olan şey bir kariyer koçu’na danışmak, çünkü işin en çok canımı sıkan kısmı artık hayattan ne istediğimi de bilmiyorum. Hayallerimdeki meslek kavramı yok, ne yapsam zevk ile yaparım bir fikrim yok. Açıkçası mevcut işimi bırakıp gelir düzeyimi değiştirmeye de çok cesaretim yok. Bir yandan da eğer bekarken bu değişikliği yapamazsam ileride (evlilik/çocuk vesaire olursa) hiç yapamam gibi geliyor. Çok karışık kafam…
Neyse çok yazdım sanırım,
İleride hayatın hepimiz için daha anlamlı olması dileğiyle…
15 Mart 2019
10:20 am
Merhabalar,
Yapılan yorumlardan iş yerinde olduğum için bazılarını okuma fırsatım oldu. Kendi durumumla ilgili ne yapabilirim diye araştırma yaparken bu sayfayı görmek nasip oldu. Ben 34 yaşında ve önlisans işletme mezunu biriyim. Okuduğum bölümü isteyerek okumadım. Maddi durumlardan ve ailevi sorunlardan dolayı ideali olmayan ve işçi statüsünde çalışan biriyim. Uzun süreli sorunlardan dolayı bu yaşıma kadar hedefsiz yaşadım ve çalıştığım işlere isteksiz bir şekilde sabah 8 akşam 7 gittim geldim. Şu an 6 yıldır perakende ticaret yapan bir iş yerinde çalışıyorum ve yeni evlilik yaptım. Evlendikten sonra ister istemez sorumluluklar daha ağırlaştığı için çalıştığım iş artık maaş açısından yetersiz gelmeye başladı. 6 yıldır çalıştığım firmada asgari ücret almaya devam ediyorum. Sağolsun eşimin teşvikiyle hayallerim biraz canlandı ve sınavlara hazırlanmam konusunda bana yardımcı oldu. KPSS ye girdim ama barajı geçsem de yeterli puanı alamadığım için atanamadım. Şimdi sürekli olarak ne yapsam diye düşünüyorum. Bir yandan ticaret ile meşgul olduğum için bir iş yeri mi açsam diye düşünüyorum. Bir yandan da kendimi mi geliştirsem ve üniversite sınavlarına girip bir bölüm okuyarak bir meslek sahibi mi olsam diyorum. Bir türlü karar veremedim. Ama ne olursa olsun işimden memnun değilim ve 10 saat çalışıp evin ihtiyaçlarını tam anlamıyla karşılayamadığım için kafamı çok meşgul ediyor. Bir ümit bir fikir gelir diye sürekli netten araştırma yapıyorum. Daha önce tekstil deposunda ve hazır giyim sektöründe çalıştım. En son ticaretin içinde çalışmaktayım. Ne yapabilirim sorusu her gün beni kemirip duruyor. Bir şey bulursam istifamı anında yazacağım inş. ama.. Ne yapacağımı bilmiyorum.
25 Nisan 2019
10:29 am
Yalnız değilmişim ….
Merhabalar bende 33 yaşında hala kendime göre bir iş bulamayanlardanım…
10 yıla yakın kendi işimi yaptım piyasaların hızla değişmesi sektörümü çok yıprattı kazanıyor muyuz kazanmıyor muyuz anlayamıyor insan.
ben de devrettim. şu an bir yıla yakındır işsizim..
Almanca ingilizce çalışıyorum sürekli kitap okuyor ve iş bakıyorum ..
ama nedense ne yapacağım konusunda bir fikre sahip olamadım bir yıldır.. (yeşilpasaportum var biraz ingilizce biraz almanca var olursa benim gibi olup birşeyler yapmak isteyen varsa bana ulaşsın ister yurt içi ister yurtdışı ) ahmettaylaneroglu@gmail.com
1 Temmuz 2019
10:24 am
Bir çok insanın kafasındaki problem olduğunu gördüm. işini severek yapmadığın takdirde huzurunun olmadığı gerçek bir durum. işin kötü yanı öyle veya böyle iyi veya kötü emek verdiğin bir sektörde bir seviyeye gelip en azından standartların bir tık üstünde maaş almak bu ekonomik durumda insanın cesaretini de kırıyor malesef. ama cesaretli olmakta gerekiyor olabilir. tabii ki ne yapacağını bilmen lazım.
8 Ekim 2019
9:18 am
Arkadaşlar yıllar geçse de sanırım sorunlar değişmiyor. 2011 yılında çevre mühendisliğinden mezun oldum. yıllardır özel sektördeyim ama işimi sevmediğimi bana göre olmadığını anca anlayabildim. aslında daha önce anladım ama başka sektöre geçemedim çünkü hangi işi sevdiğimi hala da bilmiyorum. Otuz iki yaşındayım ve intihar boyutuna kadar geliyor bu iş konusu bende. Sürekli intiharı düşünüyorum. Sabah uyandığımda düşündüğüm ilk şey sonsuz uyku. O kadar nefret ediyorum yeni güne uyanmaktan. başkaları ne der düşüncesi var. mesela ben bu iş yerine bim’ de çalışmayı yeğlerim ama sürekli akrabalar ne der, arkadaşlar ne der, konu komşu ne der düşünceleri içerinde yoğruluyorum. o kadar nefret ediyorum işimden ama daha önce parasızlık ve işsizlik çektim. çok kötü şeyler tekrar o psikolojik yıkımı yaşamak istemiyorum. Gülmeyi unuttum yemin ederim. Kronik depresyon, öz güven eksikliği her şey üst üste gelmeye başladı. BİM’ de çalışmayı düşünüyorum başka bir iş bilmiyorum ne yaparım hiç bir fikrim yok. tek bildiğim bu işten nefret ettiğim.
1 Mart 2020
9:20 am
Merhabalar:
Ben şuan 30yaşındayım mesleğim mali müşavirlik 26yaşında mali müşavir oldum 8,5yıllık sektör tecrübem var. Aslında herşey çok güzel çok eğlenceli gidiyordu işimi seviyordum kanunlar, süreç masa başı iş olsada kendi içinde dinamiklik yaratıyordu. Bu işte biraz tecrübelenince işler değişmeye başladı yaşım genç ve tüm işleri alım götürüyorum hatta bir şirkette müdürüm istifa etmişti resmen müdürlük yapıyordum üstlerim çok umutlu her işi bana veriyorlardı ve sonuç olarak inanılmaz bir iş yüküm oluyordu maaş ızman maaşıydı ama bunları sorguladığımda benim işi sonuçlandırdığımı çok iyi yaptığımı belirtiyorlardı bu durumdan rahataız olan insanlar vardı ve bnm çıkmam için kaçmam için herşeyi ypıyolardı finans şefi ayağımı kaydırmak için benimle şiddetli bir tartışmaya girip benim istifa etmeme neden oldu yeni mali müşavirdim 26yaşındaydım çok gençtim mantıklı düşünemedim ve istifa ettim hayatımsa dönüm noktası oldu daha sonra aynı bölgede işe girdim başarılarım çekilmedi aldığım maaşa laf edildi kapalı kapılar ardında benim olmadığım yerlerde patronlarla bnm hakkımda konuşuldu aldığım parayı hak etmediğim söylendi ki bi patrona bu kıza çok paraya veriypruz aslında onun pozisyonuna daha ucuza buluruz derlerse ki orda çalışalı 5ay olmuştu o patronda tabiki gçnderir onlar için para herşeyden önemli beni maliyet ve kontrol süreci için çok iyi bir müdür işe almıştı ama yaşadığı sıkıntışardan ötürü 20yıl çalıştığı şirletten 3ay sonra istifa edip gitmişti yerine gelen müdür adeta bilgi eksikliği olan yalakanın tekiydi ve ne yaptı ne etti bnm ayağımı kaydırdı halbuki yaptığım işi seviyorsum alışmaya çalışıyordum hatta karşıma birde genç bir delikanlı çıkmıştı iyi başarılı biriydi o müdür herşeyi mahvetti resmen hayatımla oynadı mesleğimden soğuttu. İşsiz kaldım ardın usd yükseldi üretim durdu ki ben üretim sektöründen zevk alam insamım saçma sapan işlere girdim hepsi kurumsal Türkiyede hatta dünyada isiö yapmış şirletlerdi ama hepsi fazla mesai yaptırmak isitiyorlardı iş yükü 5kişilik işi yaşım genç mesleğin bir çok aşamımda donanımlıyım diye bana yaptırmak istiyorlardı 1,5yıl bir çok yere girdim çıktım psikolojim bozuldu mesleğimden soğudum. Şimdi bi üretim şirketindeyim maaşım müdürlerim iyi yani öyle gözükmekteler ama çalışma arkadaşlarım kabua gibi ben yokmuşum gibi davranıyolar halbuki inanılmaz derece arkadaş oluru iletişimim inanılmaz iyidir. Hatamı kovalıyolar bi hatamı buluncada ses yükselmesi okuyor en küçük hatada bile ki muhasebe hataya çok açık bir meslek bazen bu üslunu kaldıramıyorım belki eskiden olsaydı daha farklı olurdu ama sabır kalmadı sanırım. Şirketin diğer yönelermi düşünüp olumsuz tarafı unutmaya çalışıyorum kardeşimde aynı meslekte ingilzice için yurtdışında mesleğimi seven biriyim kardeşimle ofisimimi açsam diye düşünüyorum çevrem yok hep kurumsal şirketlerde çalıştım ama insanlar beni çok boğmaya başladı mesleğimden soğumaya başladığımı gördüm. Ve insanlar gerçekten başarılı insanları çekemiyor gencim dinamiğim kolay öğreniyorum deneyimliyim elimde diplomam belgem var ve demorilize edip aşağıya çekmeye çalışıyorlar. Adeta beni başarısız olduğuma inandırmaya çalışıyorlar. Bugünlerde acaba bu meslek bana uygun değil mi diye sorgulamaya başlar oldum.
7 Nisan 2020
3:57 pm
merhabalar ben 28 yaında bir mühendisim 2014 te mezun oldum. 6 yı oldu mezun olalı ve 3 yıl kadar iki iş tecrubem oldu.
işimi sevmiyorum.kafam çok karışık. adamakaılı karar da alamıyorum ve piyasa gittikçe kötüye gidiyor köşeye sıkışmış işe yaramaz hsediyorum ne yapacağım konusunda fikrim yok.
son işimden iş bumadan ayrıdım. bok gibi bir işti parası az koşuları berbat hayvan gibi de mesai yapıyordum her sabah sevise işe giderken sövüyordum en son ayrıldım işten ve yaklaşık 9 aydır işsizim. ve iş buamıyorum gittiğim görüşmelerde dönüş olmuyor zaten görüşmelerin çoguna da istediğimden gitmiyorum.
kafam bir milyon saldım çayıra mevlam kayıra hesabı. işe girsem yine aynı sorunlarla karşılacağımı düşünüyorum bir hayatı böule saçma bir şekilde geçirmek istemiyorum.. çoğu insan bir şekilde alışıyo kabulleniyor ama ben kabulenemiyorum hep kendim analiz etmeye çaışyorum , fakat çıkış bulamıyorum
bence bu bizim genel ozeliğimiz. kabulleneemiyoruz saçma insnaları saçma kuralları anlamsız yaşamları boşa evlenmeyi boşa çocuk yapmayı, boşa nefes almayı boşa sevmeyi. sonra bıkmayı ve hepsinde bir anlam olması gerektiğine inanıyoruz.
herkes yaşamış boşa bir de ben niye yaşayayım ki diye herkesle aynı olacaksam neden yaşayayım ki bir de mutlu olmadan köle gibi. (karmaşıkığım ve karamsarığım sanki cümle yapılarımdan anlaşılıyor) ben el iş iyapmayı seviyorum abi enstruman çamayı seviyorum, resim yapmayı seviyorum, yemek yapmayı seviyorum . dişiş dikmeyi seviyorum. mal mal biri işte çalışıp anamsız münakaşalar ile uğraşmak ne kadar saçma ama işte şu napıyosun şerefsiz para para
parası yok mu bizi buna tapan insanlar olduruyor.
14 Temmuz 2020
6:03 pm
Merhabalar ben de stajımın ilk ayındayım 27 yaşındayım ama stresten kendimi 50 gibi hissediyorum staj sınavını kazanmak için 2 yıl uğraştım sonunda oldu başladım şimdide asla yapmak istemiyorum mesajını gördüm sormak isterim 2 Yılda değişme bir şey oldu mu hayatınızda? bıraktınız mı
15 Ağustos 2020
6:58 am
Merhabalar size yardımcı olmak isterim ben de yönünü çok geç bulmuş 33 yaşında evli ve çocuklu bir kadın olarak şu an yine istediğim alan dışında ikinci bir üniversite okuyorum. Sebeplerim hem maddiyat oldu. Ama bu sene Allahin izniyle kendimce bir çıkış yolu buldum. Hiç bir yaş için geç değil lütfen mücadelenizden vazgeçmeyin. Hayalim doktoramı abd veya ingilterede yapmak umarım bu hedefe ulaşınca da buraya bunları yazabilirim. Hayal emicilerden uzak durmanız dilegimle..
25 Eylül 2020
6:43 pm
Burda memurların yazdıklarını okudukça ağzım açık kaldı. Ya ben 31 yaşındayım. Aylık 2.000 liraya çalışıyorum. Bir tane de oğlum var. Eşim çalışmıyor. Annem babamın yardımı ile bir hayat sürüyorum. Onlar da ne zamana kadar yaşayacak Allah bilir.
Ondan sonra ne olacak peki? Bu paralar ile geçim olur mu siz söyleyin? Halinize şükredin arkadaşlar. Ben o paraları hayatta göremem. Hadi parayı da geçtim bir garantimiz yok. Çünkü özel sektör de çalışıyorum. Yarın bana işten çıkarıldın deseler ortada kaldık ailecek.
Her günüme şükür isyan etmiyorum ama keşke okusaydım zamanında keşke!.
12 Ocak 2021
2:07 pm
way be dediğim hikayeler okudum burda. buraya nasıl mı geldim? işimden memnun değilim yazıp aratınca google’dan. bi de benim hikayeme bakın. belki bir çoğunuzun hayali ama insan işte memnun değilse değil. şu an 31 yaşındayım. tıp fakültesi mezunuyum. tıpı istemeden okudum. iyi puan alınca aile baskısı işte malum. 2 yıl pratisyen hekim olarak çalıştıktan sonra baktım acillerde çalış çalış zor. bi çıkış olsun diye doktoraya başladım. 2 yıl hem acil hem doktora dışarıdan uğraştıktan sonrasında açılan kadro ile üniversiteye araştırma görevlisi olarak geçtim. iilk zamanlar iyidi. acilin yanında rahat bi iş. üniversite öğrencileriyle gençlerle çalışıyorduk. ama şu an doktoramın 4. yılı. tez yazıyorum. yazıversem bitecek ama ben gene niye burdayım diye sormaya başladım. akademik dünya, ünvan kavgaları, kişilerin hırsları, ne oldum delisi insanlar. elit bi ortam sanırsınız dışarıdan ama ne dalavereler çevriliyor görünce gene bi ait hissetmeme duygusu hortladı. tez bitecek, bu kadar yol gelinmiş son anda bırakmak olmaz. ama sonrası iki seçenek? ya olmuyo diyip gidecem başka bi iş düşünecem ki bu iş ne doktorluk ne akademisyenlik. ne peki? işte o muamma, ben her işi az az hobi olarak yapan ama hiçbirini meslek olarak seçecek çesareti olmayan biriyim. ya da burda akademisyenliğe devam edecem. tabiki ortama uyum sağlayamayacam. o yüzden algılarımı kapatıp sadece öğrencilerle ilgilenip kimseyle muhatap olmadan gelip gidecem. ama akademisyenlikte il değiştirmek de zor. ben yaşadığım ili de sevmiyorum. kalmak mı zor gitmek mi gibi bi durum yani benimki. demem o ki ne okuyabilen mutlu ne okuyamayan. heralde içinizde eğitime en fazla zaman ve efor harcayan insanımdır. 6 sene üniversite 4 sene doktora eğitimi ile. ama doğru yer mi benim için. hep arkama baktım bu yaşıma kadar. hep dönmek istedim. hiç yapamadım. yapabilecek miyim onu da bilmiyorum. sevgiler
15 Ocak 2021
9:08 pm
Mimarlık cok stresli bir meslek mi ben de bilgisayar muh birakip mimarliga ya da yeniden hazirlanip hukuka gecmeyi duusnuyordum ama kendi ofisimi acicak imkanim yok issiz kalirim diye korkuyordum o yuzden mimarlik cok stresli mi ne gibi seyler oluyor
15 Ocak 2021
9:12 pm
Mimarlikta neden evli mutlu olamayasiniz ki ofisiniz var cok para kazaniyorsunuzdur ve cevreniz de vardir.Bilgisayar muh birakip mimarliga ya da hukuka gecmeyi dusunuyordum da ne gibi stresleri var bu isin
27 Mart 2021
8:56 pm
Ben 22 yaşındayım
Elektrik elektronik mezunuyum liseden ama işimi yapmıyorum babam sanayide kaportacı 30 yıldır civarı ,yanında çalışıyorum şu anda ama sanayiyi sevmiyorum 3 4 senedir yanına gidip geliyorum ama hiç sarmadı beni sanayide çalışmak. istemeyerek gidiyorum .
Dayım terzi gelinlik dikiyor mağazaları var, işi çok hoşuma gidiyor, temiz kafasında dert yok bir kere o işe yönelmek istiyorum ama tereddütlerim vardı bu sayfayı buldum. “yaşım daha gençmiş” dedim “o kadar abilerim ablalarım varmış yaşları baya geçmiş”. bana akıl verir misiniz lütfen; arafta kaldım bi yandan annem de sanayici olmamı istiyor ama babam yanına gittiğim için mutlu onu da kırmak üzmek istemediğim için hayatımı da bok edeceğim her şeyin farkındayım ama bir akıl istiyorum araftayım.
lütfen yardımcı olun
21 Nisan 2021
7:52 pm
Sevgili Ramo,
Bu satırlara yorum yapanlara genelde yanıt vermiyorum ama, bir istisna yapmak istedim. Ne de olsa çok gençsiniz.
“Başkasını mutlu etmek için hayatımı b.k edeceğim” konusu bence bir klişe.
Dayınızı da bir tarafa bırakın. “Neden?” derseniz, yine eldeki kısır olanaklar çerçevesinde “beğenmedim” oynamamak için…
Önce (dayınızın dükkanı dışında) sizi neyin mutlu edeceğini düşünün. Sonra o bedeli ödemeye hazır olup olmadığınızı… O bedeli ödemeye hazırsanız, yola çıkın. Değilseniz, “beğenmedim” oynamaktan vazgeçip ve hem kendinizi, hem de ailenizi mutsuz etmeyin.
Size, sizden başka kimse yardımcı olamaz. Kendi hayatınızda başrol size ait.
28 Haziran 2021
12:16 am
Merhaba,
33 yaşından sonra ne iş yapılır? Diye Google yazdıktan sonra buldum. Çok fazla yaşanmışlık okudum. Kendimde yazmak istedim. Sahiden ne iş yapılır? Ağustos ayında 34 yaşında olacağım. Bu yaşıma kadar Grafik tasarım, sosyal medya ve kıyısından dijital pazarlama sorumlusu olarak görev aldım. Kıyısı dememin nedeni, Facebook Ads olması, Google Ads sertifikasını almama rağmen hala daha iyi olduğumu düşünmüyorum. Esas konu, iş arıyor olmam. Yaklaşık beş aydır iş arıyorum. Epilepsi hastalığı işe girdiğim her yerde problem oldu. Hemde hiç bayılmadığım halde, hastalık bu herkesin başına gelebilir. Koskoca beş ay, nasıl gidiyor bu beş ay, yanımda olan annem sayesinde. Yetmiş yaşını doldurmuş annem sayesinde. Hayatımı kuramayan, hastalığım ile birbirine sarılarak yaşayan ve kendime ait bir yaşamı kuramayan ben. Konuyu çok dağıttım. Neden Google a böylesi bir arama yaptım. İşten çıkartmamın yasak olduğu bir dönemde istifaya zorlanan ve hayatta tek başına kaldığımda faturaları ödemenin kesin bir yolunu bulmak. Neyi yanlış yapıyordum?
28 Eylül 2021
8:35 am
mühendislik tıp hangi alanlarda olursanız olun zorlayın ve yurtdışına gidin bu ülkede kendinizi ne kadar geliştirebilirsiniz ki , zor biliyorum ama kabuklarınızı kırmanız gerek 27 yaşındayım bu zamana kadar bir birikimim olmadı kazandığımı aileme verdim 25 yaşına kadar üniversite hayalimdi çok zeki bir insan değilim ama başarılı olduğum konular var öğretmek öğretmen olmakdı artık maddi imkanlar Türkiye şartları ve içimdeki sönmüş istek buna engel oluyor fakat yabancı dil bilsem yada kafam biraz çalışsa gitmek isterim afrikalı gelip burada çalışabiliyor iken neden biz çalışmıyoruz çünkü korkuyoruz ailemizde çevremizde ülkemizde öğrendiğimiz şey korku yapamazsın başaramazsın el şunu şunu yapar bizim millet den çıkmaz düşme korkusu var düşmekten korkan düşünce kalmayı bilemez ve hiç kimse için fedakarlık yapmayın ne aile ne sevgili nede eş çocuk kimse bizim için fedakarlık yaptın demez dese de yıllarını hayallerini geri getirmez.Gün gelir ne aile kalır , ne yaşın kalır , ne işin kalır , ne de fedakarlık yaptığın yarin arkadaşın dostun kalır , öncelik kendiniz yapamazsanız başaramazsanız geri dönersiniz istemediğiniz ama çıkamadığınız hayatı tamamen bırakamıyorsanız ufakdan başlayın ben de Alzheimer başlangıcı var ne yaparsam üç kere kontrol ediyorum ve şuan insanların aptallığına üzülüyorum topraklarımız parsel parsel satılıyor yabancılarla doldu etnik kimliğimiz zarar görüyor emperyalist ülkelerin ekonomik olarak ağındayız ama hala düşündükleri akşam izleyecekleri aşk veya kabadayı savaş dizileri ben unutucağım ama siz neden unutuyorsunuz neden görmüyorsunuz üniversiteye giden gençlere sesleniyorum hayaller güzeldir fakat size yararı olan yurtdışında geliştirebileceğiniz mesleğiniz olsun hayallerinizi sonra da gerçekleştirirsiniz hayaller malesef faturaları ödemiyor hastahane masraflarınızı karşılamıyor ve size bakacak olan yatılı hastahane masrafını karşılamak için birikim sağlamıyor devlete güvenmeyin devlet kadrosu için yarışmayın özelde pırlanta olursanız devlet sizi altın olarak görür zağten ,daha fazla unutmadan içimdekileri aktarmak istedim uzun zaman önce yazılmış olmasına rağmen benim gibi sonradan görenlere yararı olursa mutlu olurum yaş geçmeden yapın kimse için değil kendi menfaatiniz için karar verin yaşayın sağlıklı günler diliyorum .