Annelerim…

1979 kışı korkunçtu. Ankara’da hava sıcaklığı sıfırın altına indi ve bir aydan uzun süre ekside kaldı. Bazı geceler eksi 30’ları duyduk.

Kızılay’daki Vakko’nun vitrinini kırdılar. Sadece paltoları ve vitrin süsü olan kütükleri çaldılar… Öylesine…

Hava kirliliği nedeniyle kömür yakmak da yasaklanmıştı. Dolayısıyla kimi evlerde kalorifer yanmıyordu. Ev ısınmayınca, bir süre sonra içerisi de soğumaya başlıyor. Salonda duran sürahinin buz tuttuğunu hatırlarım.

Ailemiz İstanbul’da oturuyordu. Benim gibi birkaç arkadaş vardık, ailesi uzakta  olan…

Ailesiyle Ankara’da oturan arkadaşlarımızdan kimin evi ısınıyorsa, diğerlerini çağırdı. Koğuş usulu kaldık arkadaşlarımızın evlerinde… Salonda erkekler, odalarda kızlar…  Nerede yastık bulursan, uzan uyu… (Derslerini bitirdikten sonra, elbette…) Memur haliyle ancak geçinen anneler – arkadaşlarımızın anneleri – bize kucak açtılar.

Kimisi zamanla rahmetli oldu. Kimisi uzakta ellerini öpme fırsatı olmuyor. Onları her anneler gününde hatırlarım. Sevgili annelerim… Sizlere borcumu ödeyemem… Anneler gününüz kutlu olsun…

🙂

Etiketler: memur

Kategori: yaşamın içinden